Ιερό Παρεκκλήσιο
Αγίου Αντωνίου
Γεια σας!
Είμαι ο μικρός ναός του Αγίου Αντωνίου, κρυμμένος ανάμεσα σε πολυκατοικίες, κοντά στην Πλατεία Ναυαρίνου και τα πανεπιστήμια. Χτισμένος τον 19ο αιώνα, κάποτε με περιέβαλλαν κτίσματα και τα τείχη της πόλης, που λίγα ίχνη τους σώζονται στον κήπο μου. Ως προστάτης των ψυχικά ασθενών, παλιότερα δεχόμουν ανθρώπους που έψαχναν λύτρωση, μερικές φορές δεμένους γύρω μου για θεραπεία, ανάμεσα σε προσευχές και ελπίδες για θαύμα. Μάλιστα βρέθηκαν στο ναό σιδερένιοι χαλκάδες με τους οποίους δένονταν οι ασθενείς έχοντας την ελπίδα και την πίστη ότι ο άγιος θα τους θεραπεύσει. Το «θεραπευτήριο» αυτό σταμάτησε με την αστυφιλία και την κατακραυγή των γειτόνων, που δεν άντεχαν τις κραυγές απόγνωσης. Σήμερα, προσφέρω γαλήνη και ησυχία μέσα στη φασαρία της πόλης, κρατώντας μνήμες μιας εποχής που χάθηκε, αλλά δε λησμονήθηκε.
Πηγές:
Κίσσας Σ., Ο ναός του Αγίου Αντωνίου, στο - , Η Θεσσαλονίκη και τα μνημεία της, εκδ. Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, Θεσσαλονίκη 1985, σ. 149.
Holy Church
of Agios Antonios
Hello!
I am the small church of Agios Antonios, hidden among apartment buildings, near Navarino Square and the universities. Built in the 19th century, I was once surrounded by buildings and city walls, few traces of which remain in my garden. As a patron of the mentally ill, I used to receive people seeking redemption, sometimes bound around me for healing, amid prayers and hopes for a miracle. In fact, iron anklets were found in the temple with which the sick were tied with the hope and faith that the saint would heal them. This "healing center" stopped with the outcry of neighbors, who could not stand the cries of despair. Today, I offer peace and quiet in the hustle and bustle of the city, keeping memories of an era that was lost, but not forgotten.
Heilige Kirche
von Agios Antonios
Hallo!
Ich bin die kleine Kirche Agios Antonios, versteckt zwischen Wohnhäusern, in der Nähe des Navarino-Platzes und der Universitäten. Ich wurde im 19. Jahrhundert erbaut und war einst von Gebäuden und Stadtmauern umgeben, von denen in meinem Garten nur noch wenige Spuren erhalten sind. Als Patron der psychisch Kranken empfing ich Menschen, die Erlösung suchten, manchmal um mich gefesselt, um Heilung zu erbitten, inmitten von Gebeten und der Hoffnung auf ein Wunder. Tatsächlich wurden im Tempel eiserne Fußkettchen gefunden, mit denen die Kranken in der Hoffnung und im Glauben gefesselt wurden, dass der Heilige sie heilen würde. Dieses „Heilungszentrum“ blieb unter dem Aufschrei und Aufschrei der Nachbarn stehen, die die Schreie der Verzweiflung nicht ertragen konnten. Heute biete ich Ruhe und Frieden im hektischen Treiben der Stadt und bewahre Erinnerungen an eine Ära, die zwar verloren, aber nicht vergessen war.
Sainte Église
d'Agios Antonios
Bonjour!
Je suis la petite église d'Agios Antonios, cachée parmi des immeubles d'habitation, près de la place Navarino et des universités. Construit au XIXème siècle, j'étais autrefois entouré d'immeubles et de remparts dont il reste peu de traces dans mon jardin. En tant que patron des malades mentaux, j'avais l'habitude de recevoir des personnes en quête de rédemption, parfois liées autour de moi pour guérir, au milieu de prières et d'espoirs de miracle. En fait, des bracelets de cheville en fer ont été trouvés dans le temple avec lesquels les malades étaient attachés avec l'espoir et la foi que le saint les guérirait. Ce « centre de guérison » s’est arrêté sous les cris et les protestations des voisins, qui ne supportaient pas les cris de désespoir. Aujourd'hui, j'offre le calme et la tranquillité dans l'agitation de la ville, gardant les souvenirs d'une époque perdue, mais pas oubliée.
